شباهت هاي عيسيِ مسيحيان با ديونيسوس خداي يوناني شر اب…(قسمت هفتم)

6- ديونيسوس به عنوان قربانی برای گناهان دنیا مُرد .

الف) اسناد فِدا در عهد جديد

از قول حضرت عیسی مسیح عليه السلام نقل شده است:

“زیرا که این است خون من درعهد جدید که در راه بسیاری به جهت آمرزش گناهان ریخته می شود.” (انجیل متی، باب 26، عبارت 28)

“چنانکه پسر انسان نیامدتا مخدوم شود بلکه تا خدمت کند و جان خود رادر راه بسیاری فدا سازد. “(متی، باب 20، عبارت 28 و مرقس، باب 10، عبارت 45)

“و از عیسی مسیح که شاهد امین ونخست زاده از مردگان و رئیس پادشاهان جهان است. مر او را که ما را محبت می‌نماید و ما را ازگناهان ما به خون خود شست.”(مکاشفات یوحنا، باب 1، عبارت 5)

“لکن خدا محبت خود را بر ما ثابت می کند از اینکه هنگامی که ما هنوز گناهکار بودیم مسیح در راه ما مرد. “(رسالۀ پولس به رومیان، باب پنجم،شمارۀ 8)

ب) ابطال اين باور در قرآن مجيد و بيان نحوه آمرزيده شدن

بنا بر ديدگاه قرآني حضرت عيسي عليه السلام كشته نشدند بلكه خداوند ايشان را بالا برد. در اين زمينه دوستانمان را به مطالعه مقالات “عروج حضرت عيسي عليه السلام” و “معراج حضرت محمّد و آل محمّد صلي الله عليهم اجمعين“دعوت مي كنيم.

وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِيحَ عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ رَسُولَ اللّهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَـكِن شُبِّهَ لَهُمْ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُواْ فِيهِ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مَا لَهُم بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلاَّ اتِّبَاعَ الظَّنِّ وَمَا قَتَلُوهُ يَقِينًا . بَل رَّفَعَهُ اللَّهُ إِلَيْهِ  وَ كاَنَ اللَّهُ عَزِيزًا حَكِيمًا

و گفته ايشان كه: «ما مسيح، عيسى بن مريم، پيامبر خدا را كشتيم»، و حال آنكه آنان او را نكشتند و مصلوبش نكردند، ليكن امر بر آنان مشتبه شد و كسانى كه در باره او اختلاف كردند، قطعاً در مورد آن دچار شكّ شده‏اند و هيچ علمى بدان ندارند، جز آنكه از گمان پيروى مى‏كنند، و يقيناً او را نكشتند. بلكه خدا او را به سوى خود فرا بُرد، و خدا توانا و حكيم است. (قرآن کریم، سوره نساء (4) ، آیات 157و 158)

از سوي ديگر بنا بر ديدگاه قرآني هيچ كسي بار گناه ديگري را بر دوش نمي كشد:

مَّنِ اهْتَدَى فَإِنَّمَا يَهْتَدي لِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَلاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى…  

هر که هدايت شود به سود خود هدايت شده و هر که گمراه گردد به زيان خودگمراه شده است و هيچ کس بار ديگری را بر ندارد … (قرآن کریم؛ سورۀ اسراء(17) ، آیه 15)

كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ

هر کس در گرو کاریست که کرده است.(قرآن کریم؛ سورۀ مدثر(74) ، آیه 38)

اما شفاعت مقوله ايست كاملاً متفاوت. اگر خداوند بخواهد شفاعت برخي از برگزيدگانش را در مورد بندگاني كه احتمالاً خطايي مرتكب شده اند ليكن ولايت محمّد و آل محمّد صلي الله عليهم اجمعين را با جان و دل پذيرفته اند  مي پذيرد:

…من ذالذي يشفع عنده الا باذنه…

…كيست كه در پيشگاه او جز به اذن او شفاعت كند…(قرآن كريم؛ سوره بقره(2)، آيه 255)

روايت است كه پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله فرمودند: …و سوگند به آن کسی که جان من در قبضۀ قدرت اوست، هیچ بنده اي از عملش سود نمی برد، مگر این که به حقّ ما معرفت داشته باشد.(بحار الانوار ج27، ص90، ح45. ).

از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه در تفسير قول خداي عز و جل «إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ » «سخنان پاكيزه به سوى او بالا مى‏رود و كردار شايسته، آن را بالا برد»  (سوره فاطر(35)، آيه 10) فرمودند : ولايت ما اهل بيت است، و به دست خود اشاره به سينه‏ شان نموده و فرمودند: هر كه ولايت ما را نداشته باشد خدا عملى از او بالا نبرد.( الكافي ج‏1  ص  430 )

ادامه دارد…